list Marka Wosia, rzecznika Zarządu Dróg Miejskich w Warszawie - kwiecień 1998 r.

Z Bogiem malowane

Drogi Redaktorze! W pogodnej atmosferze zabawy rowerzyści wymalowali „ścieżkę rowerową” na ul. Świętokrzyskiej. Ze śmiertelną powagą skomentował Pan to zdarzenie, przypisując Zarządowi Dróg Miejskich – z właściwą sobie i nieustającą do tej instytucji „sympatią” – przyszłe działania drogowców, którzy mają jakoby malunki na chodniku zmywać. Otóż, zapewniam Pana, że będąc ludźmi rozsądnymi – przynajmniej w najbliższym czasie – nie zamierzamy takich działań podejmować. Nie ma w nas, przypisywanej przez Pana, aż takiej determinacji. Choćby dlatego, że naprawdę nie mamy nic przeciwko rowerzystom. Wręcz przeciwnie, lubimy rowerzystów. Powiem więcej, wielu urzędników, od czasu do czasu, korzysta z jednośladów. I zapewne wszyscy byśmy się cieszyli, gdyby można było swobodnie poruszać się ulicami warszawskimi samochodami, pieszo, także na rowerach. Rzecz w tym, że na razie jest to niemożliwe.

Ucieszył się Pan wielce, iż oto ekolodzy wzięli sprawę w swoje ręce i „zadziałali konstruktywnie". Myślę, że przecenia Pan efekt. Warto wiedzieć, a nie jest to tylko teoria, że ścieżki rowerowe mają odseparować ruch rowerzystów od samochodów i pieszych. I tam, gdzie one powstały, tak właśnie się dzieje. We wszystkich krajach „zroweryzowanych", a więc głównie w Holandii, Niemczech, także w Danii, choć nie wszędzie. Mniej natomiast we Francji, prawie wcale we Włoszech czy np. w Grecji. Nie sięgam do innych krajów, w tym pozaeuropejskich. Budowanie takich specjalnie przeznaczonych pasów ruchu jest wynikiem potrzeb społecznych i... pieniędzy. Podobnie tworzone jest prawo uwzględniające potrzeby m.in. rowerzystów. Pomaga temu tradycja. Każdego dnia na ulice np. Amsterdamu wyrusza kilkaset tysięcy ludzi na rowerach, tak więc prawie każdy mieszkaniec tego miasta potrafi doskonale wczuć się w rolę pieszego, kierowcy lub... rowerzysty. Może nawet najbardziej rowerzysty. Jak to wygląda w Warszawie, sam Pan wie najlepiej.

A na Świętokrzyskiej? To, że ekolodzy – nieuprawnieni zresztą – namalowali „ścieżkę", z Bogiem sprawa. Trochę gorzej, że malowidłem tym spowodowali bałagan na chodniku, ale to też da się przeżyć. Życie ma jednak swoje prawa. Piesi zlekceważyli tę radosną twórczość... i chodzą po tej alejce rowerowej, jak gdyby nic się nie wydarzyło. Wszystkich dwóch rowerzystów, których wczoraj w ciągu godziny widziałem na „ich” ścieżce, przecisnęło się chodnikiem, jak zwykle, nie budząc niczyjego zainteresowania. Z profesjonalnego bowiem punktu widzenia taka „ścieżka” wiodąca środkiem chodnika nie powinna bowiem istnieć. Nikomu bowiem nie pomaga, zaś czasem wręcz utrudnia życie. Nie zapominajmy bowiem, że chodnik – poza miejscami dla samochodów – ma służyć głównie pierwszym. I nawet tych kilkaset metrów głupio namalowanych linii nie usatysfakcjonuje wielbicieli jednośladów. Spełnili jednak swoją rolę – zwrócili uwagę na ich potrzeby. I dobrze.

I jako pointa. Oczywiście budować ścieżki rowerowe trzeba. I kiedyś zapewne będzie ich dużo. Profesjonalnie stworzonych, bezpiecznych. Uporajmy się jednak najpierw – toutes proportions gardees – z bardziej istotnymi problemami komunikacyjnymi w naszym mieście. Wtedy, być może, rowery staną się zwykłym, codziennym środkiem transportu. Chyba że przeszkodzą nam w tym... ostre zimy. Ale bądźmy optymistami. Czego Panu życzę

http://mapa.um.warszawa.pl w zakładce Geodezja
Po lewej stronie w opcji warstwy proszę wybrać Elementy BDOT500 i jezdnie, chodniki