Jak naruszyłem powagę sądu (...rowerem) - artykuł z Gazety Wyborczej Poznań

Jak naruszyłem powagę sądu

Przyjechałem do sądu rowerem, który przypiąłem do kraty przy wejściu. I to był błąd, bo po chwili musiałem tłumaczyć się policji

MAM ROWER. PRZEPRASZAM

W mieście takim jak Poznań jest wiele powodów, by zrezygnować z samochodu czy komunikacji miejskiej: z jednej strony korki, brak miejsc parkingowych, z drugiej - spóźniające się tramwaje, ścisk w autobusach. To wystarczające powody, by przesiąść się na rower. Tylko czy rowerzyście jest łatwiej?

Marzec tego roku. Odwiedzam Pekao SA na Świętym Marcinie. Rozglądam się za stojakiem. Nie ma. Może z tyłu? Też nie. Wchodzę więc z rowerem do środka, stawiam go pod ścianą i idę w stronę okienka. Drogę zastępuje mi ochroniarz: - Proszę wyjść z tym rowerem.

- Ale jestem waszym klientem. Gdzie mam go zostawić? - pytam.

- Mnie to nie interesuje - odpowiada ochroniarz. I rzuca tekst niczym z "Misia" Barei: - A gdyby każdy wprowadzał tu swój rower? Albo motor?

Proszę o rozmowę z kierowniczką. Podchodzi, przeprasza, obiecuje, że przekaże sprawę dyrekcji i stojaki "na pewno będą".

W poniedziałek znów jadę do banku. Stojaków jak nie było, tak nie ma. Rower przypinam do znaku drogowego.

Miniony czwartek. Jadę do sądu przy ul. Młyńskiej na proces oskarżonego o molestowanie trenera siatkówki. Rozglądam się, nigdzie nie widzę stojaków. Szukam miejsca, gdzie mógłbym "zaparkować" rower. Jest! Metalowa krata na szczycie schodów, po prawej stronie od wejścia.

- Proszę zabrać ten rower! - rozkazuje po chwili ochroniarz.

- To proszę mi powiedzieć, gdzie mam go przypiąć - odpowiadam.

- To nie mój interes. Mam wezwać policję? - ochroniarz jest nieubłagany.

- Niech pan wzywa - mówię i zostawiam rower przypięty do kraty.

Wchodzę do sądu. Przed salą rozpraw tłum dziennikarzy. Po kilku minutach na korytarzu pojawia się ochroniarz z policjantem. - To on - ochroniarz wskazuje mnie palcem.

- Dzień dobry, Komenda Miejska Policji w Poznaniu - funkcjonariusz podaje swój stopień i nazwisko. I dodaje: - Zakłóca pan porządek.

Czuję się jak przestępca, chociaż nic złego nie zrobiłem. Tłumaczę, że mój rower stoi z boku, nie blokuje wejścia. Idziemy przed sąd. Krótka wizja lokalna. Zapada decyzja: mogę zostawić rower, ale po drugiej stronie ogrodzenia, gdzie stoi betonowa donica. Przenoszę nad nią rower i przeciskam się, by go przypiąć.

- Długo pan tu będzie? - pyta policjant.

- Może godzinę... - odpowiadam.

- Dobrze, niech ten rower tu zostanie - policjant macha ręką i odchodzi.

Postanawiam interweniować u prezes sądu.

- Mogę przeprosić za niegrzeczną reakcję ochroniarza, ale on wykonywał tylko swoje obowiązki - tłumaczy sędzia Beata Woźniak. - Sam nie mógł pana do niczego zmusić, więc wezwał policję. To ona pilnuje porządku na terenie sądu.

- Ale ja nie zakłócałem porządku - protestuję.

- Budynek naszego sądu jest objęty nadzorem konserwatora zabytków. Nie można przypinać do niego, czego się chce. Jeśli pozwolimy jednej osobie, to zaraz będziemy tu mieli 15 rowerów. A to nie wpływa dobrze ani na estetykę budynku, ani na powagę sądu.

- To proszę zamontować stojaki. Tak powinno być w normalnym kraju - podpowiadam.

- Nie jest pan pierwszą osobą, która się o to zwraca - mówi pani prezes. - Rozważaliśmy zamontowanie stojaków, ale póki co ich nie będzie. Przed sądem jest parking, stoją tam samochody. Na rowery zwyczajnie nie ma miejsca.

Więcej na stronach Gazety Wyborczej

Piotr Żytnicki, 2009-04-10, Gazeta Wyborcza Poznań

 

Jak naruszyłem powagę sądu

Przyjechałem do sądu rowerem, który przypiąłem do kraty przy wejściu. I to był błąd, bo po chwili musiałem tłumaczyć się policji

MAM ROWER. PRZEPRASZAM

W mieście takim jak Poznań jest wiele powodów, by zrezygnować z samochodu czy komunikacji miejskiej: z jednej strony korki, brak miejsc parkingowych, z drugiej - spóźniające się tramwaje, ścisk w autobusach. To wystarczające powody, by przesiąść się na rower. Tylko czy rowerzyście jest łatwiej?

Marzec tego roku. Odwiedzam Pekao SA na Świętym Marcinie. Rozglądam się za stojakiem. Nie ma. Może z tyłu? Też nie. Wchodzę więc z rowerem do środka, stawiam go pod ścianą i idę w stronę okienka. Drogę zastępuje mi ochroniarz: - Proszę wyjść z tym rowerem.

- Ale jestem waszym klientem. Gdzie mam go zostawić? - pytam.

- Mnie to nie interesuje - odpowiada ochroniarz. I rzuca tekst niczym z "Misia" Barei: - A gdyby każdy wprowadzał tu swój rower? Albo motor?

Proszę o rozmowę z kierowniczką. Podchodzi, przeprasza, obiecuje, że przekaże sprawę dyrekcji i stojaki "na pewno będą".

W poniedziałek znów jadę do banku. Stojaków jak nie było, tak nie ma. Rower przypinam do znaku drogowego.

Miniony czwartek. Jadę do sądu przy ul. Młyńskiej na proces oskarżonego o molestowanie trenera siatkówki. Rozglądam się, nigdzie nie widzę stojaków. Szukam miejsca, gdzie mógłbym "zaparkować" rower. Jest! Metalowa krata na szczycie schodów, po prawej stronie od wejścia.

- Proszę zabrać ten rower! - rozkazuje po chwili ochroniarz.

- To proszę mi powiedzieć, gdzie mam go przypiąć - odpowiadam.

- To nie mój interes. Mam wezwać policję? - ochroniarz jest nieubłagany.

- Niech pan wzywa - mówię i zostawiam rower przypięty do kraty.

Wchodzę do sądu. Przed salą rozpraw tłum dziennikarzy. Po kilku minutach na korytarzu pojawia się ochroniarz z policjantem. - To on - ochroniarz wskazuje mnie palcem.

- Dzień dobry, Komenda Miejska Policji w Poznaniu - funkcjonariusz podaje swój stopień i nazwisko. I dodaje: - Zakłóca pan porządek.

Czuję się jak przestępca, chociaż nic złego nie zrobiłem. Tłumaczę, że mój rower stoi z boku, nie blokuje wejścia. Idziemy przed sąd. Krótka wizja lokalna. Zapada decyzja: mogę zostawić rower, ale po drugiej stronie ogrodzenia, gdzie stoi betonowa donica. Przenoszę nad nią rower i przeciskam się, by go przypiąć.

- Długo pan tu będzie? - pyta policjant.

- Może godzinę... - odpowiadam.

- Dobrze, niech ten rower tu zostanie - policjant macha ręką i odchodzi.

Postanawiam interweniować u prezes sądu.

- Mogę przeprosić za niegrzeczną reakcję ochroniarza, ale on wykonywał tylko swoje obowiązki - tłumaczy sędzia Beata Woźniak. - Sam nie mógł pana do niczego zmusić, więc wezwał policję. To ona pilnuje porządku na terenie sądu.

- Ale ja nie zakłócałem porządku - protestuję.

- Budynek naszego sądu jest objęty nadzorem konserwatora zabytków. Nie można przypinać do niego, czego się chce. Jeśli pozwolimy jednej osobie, to zaraz będziemy tu mieli 15 rowerów. A to nie wpływa dobrze ani na estetykę budynku, ani na powagę sądu.

- To proszę zamontować stojaki. Tak powinno być w normalnym kraju - podpowiadam.

- Nie jest pan pierwszą osobą, która się o to zwraca - mówi pani prezes. - Rozważaliśmy zamontowanie stojaków, ale póki co ich nie będzie. Przed sądem jest parking, stoją tam samochody. Na rowery zwyczajnie nie ma miejsca.

---

DLA GAZETY

Marcin Hyła
koordynuje projekt "Miasta dla rowerów"

Schody przed sądem to przestrzeń publiczna i ogólnodostępna. Jeśli wolno tam stać, to wolno też przypiąć rower. I jeśli na budynku sądu nie było informacji, że nie można tam przypinać rowerów, to nie rozumiem reakcji ochrony. W Polsce nie ma żadnych przepisów, które mówiłyby, gdzie wolno, a gdzie nie wolno parkować rowerów. Dlatego ja przypinam rower wszędzie, gdzie się da: do słupów, znaków drogowych, płotów, krat. Wyjątkiem są obiekty kolejowe, jak dworce, gdzie nie można poruszać się z rowerami, chyba że jest się podróżnym. Ale to jedyne regulacje. Inaczej jest w Wielkiej Brytanii. Tam nie wolno zostawiać rowerów pod ważnymi budynkami rządowymi. Tyle że wszędzie jest odpowiednia informacja i nie ma żadnych niejasności.


Piotr Żytnicki, 2009-04-10, Gazeta Wyborcza Poznań